Zadzwoń 32 506 50 85 
ZESPÓŁ CIEŚNI NADGARSTKA
Objawy, leczenie i rehabilitacja zespołu cieśni nadgarstka
Zespół cieśni (kanału) nadgarstka to najczęstsze schorzenie nerwów w obrębie ręki. Polega na ucisku i w konsekwencji niedotlenieniu nerwu pośrodkowego przebiegającego w kanale nadgarstka. W początkowym okresie schorzenie to leczy się zachowawczo za pomocą fizyko- i farmakoterapii. W zaawansowanych przypadkach metodą z wyboru jest leczenie operacyjne.
Najbardziej charakterystycznym objawem zespołu cieśni nadgarstka jest drętwienie palców: kciuka, wskazującego, środkowego i części palca serdecznego. Schorzenie powoduje także nasilający się, zwłaszcza w nocy, ból dłoni. W miarę postępu choroby pojawia się on także w dzień, promieniuje do ramienia oraz łopatki. Objawom tym towarzyszy też stopniowa utrata sprawności w ręce.
Fizjoterapia jest skuteczną formą leczenia zespołu cieśni nadgarstka u pacjentów w lekkim lub średnim stadium rozwoju choroby. Najczęściej stosowanymi w tym przypadku zabiegami są: ultradźwięki, elektroterapia, magnetoterapia, laser wysokoenergetyczny oraz fala uderzeniowa. Bardzo ważnym elementem terapia manualna, która poprawia ślizg nerwu pośrodkowego oraz tworzy „dobre miejsce” dla jego dalszej bezbolesnej pracy.
CZYM JEST ZESPÓŁ CIEŚNI NADGARSTKA?
Zespół cieśni nadgarstka jest jedną z najczęstszych neuropatii uciskowych w obrębie ręki. Polega na ucisku nerwu pośrodkowego znajdującego się w kanale nadgarstka. Kanał ten ma postać tunelu ograniczonego od dołu i po bokach kośćmi nadgarstka, a od góry więzadłem poprzecznym. Przez kanał przebiega dziewięć ścięgien mięśni zginaczy palców oraz nerw pośrodkowy. Ponieważ wszystkie te struktury są wewnątrz kanału dość ciasno ułożone, to nawet najdrobniejsze zmiany anatomiczne w jego obrębie, np. przerost lub obrzęk pochewek ścięgnistych czy pogrubienie więzadła, mogą tę ciasnotę zwiększyć i spowodować ucisk na nerw pośrodkowy. Jest on najdelikatniejszą strukturą wewnątrz kanału nadgarstka. Długotrwale uciskany, a co za tym idzie niedostatecznie ukrwiony i odżywiony, stopniowo zaczyna obumierać – razem z unerwianymi przez siebie okolicznymi mięśniami.
DLACZEGO DOCHODZI DO ROZWOJU CIEŚNI NADGARSTKA?
Zespół cieśni nadgarstka jest schorzeniem o bardzo różnorodnej etiologii. Do ucisku nerwu pośrodkowego może dojść na skutek stanu zapalnego albo w wyniku urazu. Do chorób zapalnych sprzyjających rozwojowi cieśni możemy zaliczyć reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty, gruźlicę czy sarkoidozę. Zespół cieśni nadgarstka może występować również u cukrzyków, osób cierpiących na niedoczynność tarczycy, obrzęk śluzakowaty, akromegalię, u osób otyłych, kobiet w ciąży i stosujących antykoncepcję hormonalną. Ogromne znaczenie w rozwoju zespołu cieśni nadgarstka ma również rodzaj wykonywanej pracy, zwłaszcza takiej, która wymaga powtarzania pewnych czynności i naraża rękę na przeciążenia. Wielogodzinne uderzanie w klawiaturę komputera, gra na instrumencie, praca w fabryce, rzeźni czy przy sczytywaniu kodów kreskowych w supermarketach – to tylko niektóre czynności sprzyjające zespołowi cieśni nadgarstka. Na schorzenie to narażeni są także fryzjerzy i pracownicy szwalni.
DIAGNOSTYKA ZESPOŁU CIEŚNI NADGARSTKA
Podstawowym badaniem w diagnostyce zespołu kanału nadgarstka jest badanie czucia oraz sprawności ruchowej w palcach. Przydatne mogą być także testy prowokacyjne Tinela i Phalena. Pierwszy polega na opukiwaniu więzadła poprzecznego, w celu wywołania chwilowego wzrostu ciśnienia wewnątrz kanału nadgarstka, a co za tym idzie mrowienia i dolegliwości bólowych. Test Phalena wykonuje się w pozycji siedzącej. Pacjent opiera zgięte w stawach łokciowych kończyny górne o powierzchnię stołu. Następnie układa dłonie w taki sposób, aby grzbiety dłoni stykały się ze sobą, a palce były skierowane ku dołowi. W takiej pozycji pozostaje ok. 60 sekund. Jeśli w tym czasie pojawią się dolegliwości bólowe, mrowienie lub drętwienie, oznacza to, że test jest dodatni. Jako uzupełnienie diagnostyki wykonuje się również badanie przewodnictwa nerwowego, elektromiografię, badania radiologiczne, USG oraz rezonans magnetyczny.
ODCZUWASZ BÓL NADGARSTKA, MROWIENIE I DRĘTWIENIE PALCÓW?
LECZENIE CIEŚNI NADGARSTKA
FARMAKOTERAPIA
W leczeniu zespołu cieśni nadgarstka stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz tzw. blokadę, czyli zastrzyki z środkiem przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Choć blokada ortopedyczna nie usuwa przyczyny bólu, to skutecznie zmniejsza stan zapalny i na jakiś czas łagodzi dolegliwości bólowe. Blokada działa też stosunkowo szybko. Ból ustępuje zwykle już po kilku dniach od wstrzyknięcia substancji leczniczej do stawu.
UNIERUCHOMIENIE
Pacjentom z zespołem cieśni nadgarstka chwilową ulgę w bólu może przynieść dobrze dobrane zaopatrzenie ortopedyczne w postaci wszelkiego rodzaju szyn, ortez i stabilizatorów. Sprawdzają się one przede wszystkim w nocy, kiedy ręka układa się w pozycji zgięciowej i nerw pośrodkowy jest dodatkowo uciskany. Stabilizator pozwala ustawić nadgarstek w taki sposób, aby przez noc być odbarczony.
FIZJOTERAPIA
Fizjoterapia jest skuteczną formą leczenia zespołu cieśni nadgarstka u pacjentów w lekkim lub średnim stadium rozwoju choroby. Najczęściej stosowanymi w tym przypadku zabiegami fizykalnymi są: ultradźwięki, elektroterapia, magnetoterapia, laser wysokoenergetyczny oraz fala uderzeniowa.
Laser wysokoenergetyczny wpływa na szybką regenerację uszkodzonych tkanek oraz łagodzi dolegliwości bólowe. Natomiast fala uderzeniowa jest wytwarzana pod ciśnieniem, które przenika głęboko przez skórę i trafia bezpośrednio w zmienione chorobowo miejsce. Energia wytworzona przez falę, podobnie jak laser, wpływa na szybką odbudowę uszkodzonych tkanek.
LECZENIE OPERACYJNE
Zabieg chirurgiczny jest ostatnią i jednocześnie najskuteczniejszą metodą leczenia zespołu cieśni nadgarstka. Wykonuje się go w celu uwolnienia uciśniętego nerwu pośrodkowego i powinien być przeprowadzony możliwie jak najszybciej. Im dłużej nerw jest uciskany, tym poważniejsze są jego uszkodzenia (dochodzi do obumierania włókien nerwowych). Zabieg daje trwałe efekty, a dolegliwości bólowe, drętwienie palców oraz zaburzenia czucia ustępują całkowicie lub w znacznym stopniu. Operację przeprowadza się metodą klasyczną lub endoskopową. Po zabiegu ręka nie jest unieruchomiona, jednak do czasu pełnego wygojenia rany należy zabezpieczyć ja przed zabrudzeniem. Przez kilka tygodni po zabiegu nie należy zbytnio obciążać ręki.
